یه زمانی وقتی کوچکتر بودم بچه های دور و بَرَم برای بزرگ نشون دادن خودشون همش قوپی میومدن که بگن ما خیلی فولانیم و دیگه بزرگ شدیم.. اینا هیچوقت بزرگ نمیشن انگار، همیشه دنبال یه چیزی هستن که باهاش خودشونو راضی نگه دارن. یه وقتایی لازمه آدم با خودش تنها باشه و مسائلی فکر کنه که شاید از نظرش بی اهمیت جلوه میکنن. همین جریان سیب نیوتن مثلا…
این شهری که ما توش زندگی میکنیم از جمعیت داره منفجر میشه، سرگرمی مردممونم شده سرک کشیدن تو زندگی همدیگه و پُز دادن بچه هاشون به هم؛ چه جای پیشرفتی میشه براش آرزو کرد!؟
سوسه 